Pierwszy zarzut, jaki powszechnie pada z ust krytyków prezentacji maturalnej, dotyczy ich prostoty. Zbyt duża ilość bardzo łatwo dostępnych materiałów i powtarzalność tematów w opinii wielu osób nie zasługuje na to, żeby prezentację maturalną móc określić jako egzamin dojrzałości. Czy jednak rzeczywiście tak jest?
W moim odczuciu, sytuacja wygląda nieco inaczej, ponieważ mimo wszystko należy przeczytać i w dużym stopniu poznać przynajmniej kilka utworów literackich, a często również dzieł z innych dziedzin sztuki. Oczywiście, nie jest to zbyt trudne, niemniej jednak wymaga pewnego nakładu czasu. 2, 3 tygodnie to minimum, aby móc zapoznać się z wybranymi dziełami i na ich podstawie napisać dobrać pracę maturalną
Tak więc wg mnie zasady prezentacji maturalnej są odpowiednie. Inny zarzut stawiany przez krytyków takiej formy egzaminu polega na dezaprobacie wobec często spotykanej praktyki kupowania prezentacji. Nierzadko praca maturalna staje się bowiem obiektem handlu, co bez wątpienia należy uznać za naganne. Spójrzmy jednak na to z drugiej strony: czy pracy magisterskiej nie da się kupić? Czy dyplomu świadczącego o ukończeniu studiów, a nawet prawa jazdy nie da się kupić?
Oczywiście - da się. W tym momencie dochodzimy do sedna sprawy, ponieważ to, czy maturzysta wie, jak napisać literaturę podmiotu, czy nie i czy kupił on prezentację, powinna wykryć komisja. Jej zadaniem jest wyłapanie takich delikwentów i kategoryczne oblanie na egzaminie. Wychodzi więc na to, że liczy się skuteczność w wykrywaniu oszustów, a nie sama ich obecność. To trochę jak z prawem i bandytami - będą oni zawsze i tego nie da się wyeliminować, lecz można ich wyłapywać. I właśnie takimi policjantami powinna być komisja egzaminacyjna podczas ustnej matury z języka polskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz